Dit jaar hadden we zomaar 4 weken vakantie genomen! We waren er met z’n allen echt aan toe. Vier weken ontspannen, uitrusten, maar vooral terugschakelen naar een trager tempo. Want een gezin met 4 kinderen is ongeveer een bedrijf met een complete HRM-afdeling, medezeggenschapsraad (tenminste dat denken ze, die kids van ons), en afdeling planning&roosters.

Vier weken met niks anders bezig dan bergwandelingen, van rotsen afspringen, vishengels herstellen en factor 50 smeren. Na zonsondergang eten, spelletjes doen, en dan uitslapen! De terugweg verliep zeer vredig, op een kleine uitbarsting van mij na (en daarna mijn nederige excuses aan alle betrokkenen), en zelfs de uitpak- en opruimdag was voorbeeldig. Maar toen…

Werkstress

Karin, mijn vrouw moest die avond aan het werk, en ook ik zat al weer naar mijn agenda en mail te kijken. En binnen twee uur tijd zaten we alweer op elkaar te katten. Allebei opgejaagd, allebei aan het opschakelen naar het werkritme, en weg was de rust van de afgelopen weken, de aandacht voor elkaar en voor de kinderen.

Gelukkig kennen we onszelf en elkaar inmiddels wel, en hadden vrij snel in de gaten wat er gebeurde. Wij gaan namelijk allebei op een totaal andere manier met de werkstress om. Ik steek het liefst mijn kop in het zand, en blijf zo lang mogelijk ‘genieten’ door afleiding te zoeken (en vind dat Karin dat eigenlijk ook moet doen,… of op zijn minst mij met rust moet laten). Karin wordt juist actief en gaat opruimen, zaken aanpakken, mails sturen en beantwoorden (en vindt dat ik eigenlijk ook iets moet doen, opruimen of zo…of de was).

Toen we dit weer zagen konden weer met elkaar een prima avond doorbrengen, een beetje kletsen over waar we tegenop zien dit jaar, over de stress van het werk, en nog even een wijntje drinken.

Stapelen

Inmiddels heb ik mijn eerste gesprekken met cliënten weer gevoerd. En ik realiseerde me dat in veel relaties bovenstaande kleine akkefietjes zich opstapelen. Ze worden niet opgelost, of een van beide partners zegt tegen wil en dank maar sorry, maar heeft vervolgens het gevoel het onderspit te delven. En zo gaan ze van strubbeling naar conflict, en al die negatieve ervaringen stapelen zich op. Zolang er nog genoeg positiefs tegenover staat, is dit vaak geen probleem. Maar als dat ook nog gaat ontbreken…

Dankbaar

En dat stemt me dankbaar. Dankbaar omdat wij telkens weer in staat zijn om met mildheid en vergevingsgezindheid naar elkaar te kijken en te luisteren. Ik ben dankbaar voor Karin die echt de tijd wil nemen om zich te verdiepen in mij, en wat ik nodig heb. En voor een opleiding waarin ik niet alleen theoretische kennis heb opgedaan, maar waarin we ook samen veel hebben geleerd.

En tot slot, dankbaar dat ik het werk mag doen, dat ik doe. Dat ik met regelmaat stellen zie ontdooien, elkaar weer kunnen zien en begrijpen! Op een goed jaar, met veel mildheid, vergeving, rust en bovenal liefde!